Nowe badania obserwacyjne wskazują na to, że wykonanie prostego zabiegu chirurgicznego usunięcia łagodnego guza przytarczyc w nadczynności przytarczyc znacznie zmniejsza ryzyko złamania w przyszłości, podczas gdy leczenie za pomocą jednego z bisfosfonianów zwiększa to ryzyko u tych samych pacjentów.
"A podczas gdy wierzyliśmy od lat, że bisfosfoniany są akceptowalną alternatywą w leczeniu osteoporozy spowodowanej pierwotną nadczynnością przytarczyc, nasze dowody wskazują, że operacja przytarczyc jest naprawdę jedyną forma terapii, która działa w celu zmniejszenia ryzyka złamań," mówi główny autor badania, szef chirurgii endokrynologicznej na Uniwersytecie Medycznym w Los Angeles w Kalifornii.
Badanie zostało opublikowane w kwietniu bieżącego roku w czasopiśmie naukowym „Annals of Internal Medicine”.
Tylko 20% pacjentów poddano operacji
Autor badania i jego współpracownicy tłumaczą, że pierwotna nadczynność przytarczyc jest częstym zaburzeniem wydzielania wewnętrznego, dotykającym jedną na 400 kobiet i jednego na 1200 mężczyzn w Stanach Zjednoczonych. Nieleczona pierwotna nadczynność przytarczyc prowadzi do postępującej utraty gęstości mineralnej kości (BMD), podnosząc prawdopodobieństwo rozwoju osteoporozy i związanego z nią podwyższonego ryzyka złamań.
Badacze używali specjalnego, laboratoryjnego, retrospektywnego systemu by zidentyfikować pacjentów, u których stwierdzono biochemicznie rozpoznaną pierwotną nadczynność przytarczyc w latach 1995-2010.
Pacjenci spełniali klasyczną definicję pierwotnej nadczynności przytarczyc, określaną jako całkowity poziom wapnia w surowicy> 2,63 mmol / L (> 10,5 mg / dl), a także zbyt wysokie stężenie parathormonu (PTH)> 65 ng /l.
Pomiary BMD zostały wykonane z kości biodrowej i kręgosłupa lędźwiowego do końca 2012 roku.
Ostatecznie do badania włączono 6272 pacjentów z pierwotną nadczynnością przytarczyc, z których 36% miało wyjściowo stwierdzoną osteopenię, a 53% osteoporozę.
U około 22 % pacjentów zastosowano terapię bisfosfonianami (mediana długości leczenia wynosiła 55 miesięcy), u kolejnych 22% przeprowadzono paratyroidektomię, a pozostałe 55% poddano jedynie obserwacji.
Przy medianie obserwacji wynoszącej 4,5 roku, badacze zidentyfikowali 940 złamań, 178 z nich było złamaniami kości biodrowej, a 762 złamaniami kości innej niż kość biodrowa.
Bisfosfoniany zwiększają ryzyko złamań
"We wszystkich punktach czasowych, usunięcie przytarczyc było związane ze zmniejszonym ryzykiem wystąpienia jakiegokolwiek złamania, natomiast terapia bisfosfonianami wiąże się ze zwiększonym ryzykiem", podają autorzy badania.
Rzeczywiście, po 10 latach, u pacjentów, którzy zostali poddani operacji przytarczyc, stwierdzono o 64% niższe absolutne ryzyko złamania szyjki kości udowej i 24% niższe bezwzględne ryzyko jakiegokolwiek złamania w porównaniu z pacjentami, którzy nie otrzymywali leczenia. Zmniejszenie tego ryzyka było istotne, niezależnie od bazowego BMD.
Bezwzględne ryzyko złamania szyjki kości udowej w ciągu 10 lat wynosiło 55,9 na 1000 pacjentów poddawanych obserwacji, 20,4 zdarzeń na 1000 pacjentów, u tych, którzy mieli usunięte przytarczyce i 85,6 zdarzeń na 1000 pacjentów leczonych bisfosfonianami.
Ryzyko wystąpienia jakiegokolwiek złamania w ciągu 10 lat wynosiło 206,1 na 1000 pacjentów w grupie poddawani obserwacji, 156.8 zdarzeń na 1000 pacjentów, u pacjentów poddawanych paratyroidektomię i 302,5 przypadków na 1000 pacjentów leczonych bisfosfonianami.
Podczas 2 lat leczenia, bisfosfoniany spowodowały wzrost BMD o 3,6% w stosunku do grupy obserwacyjnej - niewiele większy wzrost BMD, bo o 4,2% odnotowano w grupie pacjentów po paratyroidektomii w tym samym przedziale czasowym.
Jednak bisfosfoniany nie tylko nie zapobiegają złamaniu. Istnieją dowody szkodliwego działania bisfosfonianów związanego ze zwiększonym ryzykiem złamań w obu grupach pacjentek: z osteopenią i osteoporozą. W przeciwieństwie do tego, usunięcie przytarczyc wiązało się ze zmniejszeniem ryzyka złamań w obu grupach badawczych.
Chirurgia przytarczyc najlepszym rozwiązaniem
Korzystny wpływ na ryzyko złamań po paratyroidektomii "był zgodny z krótkoterminowym wzrostem BMD obserwowanym w ciągu 2 do 5 lat po zabiegu," zauważa autor badania.
Jednak autor zapytany, dlaczego wzrost BMD osiągnięty podczas terapii medycznej bisfosfonianami nie zmniejsza ryzyko złamań nie potrafił udzielić pełnego wyjaśnienia, przyznając, że pozostaje to na razie tajemnicą.
"Musimy wziąć pod uwagę, że nawet jeśli pojawiają się oznaki poprawy gęstości kości w badaniu BMD, jakość odbudowanej tkanki kostnej u pacjentów leczonych bisfosfonianami jest inna niż wyjściowo. Kość może być gęsta, ale krucha", powiedział.
I dodał: "Badania retrospektywne nigdy nie są idealne, ale aktualnie około 10%-25% osób z pierwotną nadczynnością przytarczyc jest poddanych zabiegowi chirurgicznemu. "To co pokazuje nasze badanie to fakt, że tak naprawdę nie ma realnej alternatywy dla chirurgii przytarczyc. Co myśleliśmy, że było alternatywą- jest nie do przyjęcia", zakończył.
Źródło: Medscape
Komentarze
[ z 2]
Dobrze, że takie badanie zostało przeprowadzone i udało się wysunąć powyższe wnioski. Tak jak jest napisane w artykule, alternatywą dla paratyroidektomi dotychczas było stosowanie przewlekle bisfosfonianów. Miało to na celu obniżenie parathormonu, poziomu demineralizacji kości i usuwania z nich cząsteczek wapnia. Całe szczęście, że po przeprowadzeniu badania i wysnuciu wniosków już wiemy, że u pacjentów z nadczynnością przytarczyc, jedynym skutecznym sposobem leczenia choroby oraz zapobiegania powikłaniom jest operacyjne usunięcie przytarczyc bez zabawy w przewlekłą terapię bisfosfonianami. Tym bardziej jeśli taki rodzaj terapii miałby jeszcze zwiększać ryzyko zmniejszenia mineralizacji kości, a w konsekwencji ich złamań...
Pewnie, że dobrze. Samej zdarzył mi się zachęcać moją daleką ciotkę do poddania się operacji usunięcia przytarczyc. Kobitka jest już nie pierwszej młodości (w styczniu tego roku skończyła sześćdziesiąt dwa lata) i szczerze bała się zabiegu. Starałam się jej wytłumaczyć, że dzięki poddaniu się zabiegowi operacyjnemu usunięcia przytarczyc będzie miała kłopot z głowy. Tłumaczyłam, że zabieg jest korzystny, a przy tym całkiem bezpieczny i nie wiąże się z dużą liczbą powikłań. W dodatku dzięki niemu uniknie przyjmowania do końca życia leków (chociażby bisfosfonianów). W tej chwili mam wyrzuty sumienia zwłaszcza, że pod wpływem moich sugestii i rozmów ze mną ciotka się temu zabiegowi poddała. Wszystko skończyło się dobrze i wraca do zdrowia, ale jak ja jej spojrzę w oczy gdyby udało się jej dotrzeć do artykułu, który przedstawia wręcz odwrotne statystyki? Szkoda, że nie natrafiłam na niego wcześniej, cieszę się, że zajrzałam w to miejsce na forum. Może w przyszłości uda mi się uniknąć podobnego błędu i raczej odwodzić pacjentów od operacji tylko zachęcać do stosowania terapii farmakologicznej. Czuję się mocno skonsternowana wnioskami do których dochodzę po przeczytaniu tych wiadomości. To co uważałam dotychczas na temat nadczynności przytarczyc i kwestii ich leczenia okazało się zupełnie nieprawdziwe....Dobrze jednak, iż ta wiedza została sprostowana, a i mam nadzieję, że u mojej ciotki, dalekiej czy nie, to jednak oby nie doszło u niej do jakichś powikłań związanych z wykonaną w ostatnim czasie operacją. Oby też nie przydarzyło się jej żadne złamanie, ani inne komplikacje...