3 lutego 2015 roku Sanofi Aventis wraz z MannKind wprowadziły na rynek w USA produkt Afrezza - insulinę podawaną wziewnie. Po raz pierwszy w historii leczenia cukrzycy do sprzedaży została dopuszczona insulina podawana inną metodą niż podskórnie.
Lek ma w sobie insulinę ludzką krótkodziałającą, co oznacza, że zaczyna działać dopiero po 30-45 minutach, szczyt działania ma w czasie 2-4 godzin, a kończy swoje działanie po 8 godzinach. Jeden wkład do inhalatora ma 4 lub 8 jednostek i używa się ich jednorazowo. Niemożliwe jest zatem zainhalowanie połowy dawki.
Afreeza nie została sprawdzona u dzieci i na razie nie jest dopuszczona dla osób poniżej 18 roku życia. Nie zaleca się również jej stosowania osobom palącym papierosy, astmatykom i osobom z chorobami płuc.
Dużym problemem dla pacjentów może być cena leku. Według producentów, paczka wkładów (łącznie 600 jednostek) kosztuje aktualnie 334 dolary.
Więcej: www.edu-cukrzyca.pl
Lek ma w sobie insulinę ludzką krótkodziałającą, co oznacza, że zaczyna działać dopiero po 30-45 minutach, szczyt działania ma w czasie 2-4 godzin, a kończy swoje działanie po 8 godzinach. Jeden wkład do inhalatora ma 4 lub 8 jednostek i używa się ich jednorazowo. Niemożliwe jest zatem zainhalowanie połowy dawki.
Afreeza nie została sprawdzona u dzieci i na razie nie jest dopuszczona dla osób poniżej 18 roku życia. Nie zaleca się również jej stosowania osobom palącym papierosy, astmatykom i osobom z chorobami płuc.
Dużym problemem dla pacjentów może być cena leku. Według producentów, paczka wkładów (łącznie 600 jednostek) kosztuje aktualnie 334 dolary.
Więcej: www.edu-cukrzyca.pl
Komentarze
[ z 4]
Wiadomo może kiedy insulina podawana drogą wziewną zacznie być dostępna również w naszym kraju? Jak na razie nie spotkałem się z żadnymi pogłoskami dotyczącymi możliwości rejestracji tego leku w Polsce. A szkoda. Wydaje mi się, że jeśli insulina mogłaby być podawana bezpiecznie drogą wziewną, mogłoby to pozwolić na uniknięcie wielu powikłań związanych z jej miejscowym podawaniem- takich jak zmiany troficzne w tkance tłuszczowej, a także chociażby wyeliminowanie samego bólu, czy dyskomfortu związanych z koniecznością częstych podskórnych iniekcji leku. Wydaje mi się, że forma wziewna stanowić powinna też formę leku o wiele wygodniejszą w użyciu dla większości pacjentów. Szczególnie istotne mogłoby to być dla osób, które ze względu na tryb życia, rodzaj wykonywanej pracy , czy na przykład aktywność sportową lub częste podróżowanie nie są w stanie zapewnić sobie stałego dostępu do higienicznych warunków umożliwiających bezpieczną aplikację odpowiedniej dawki leku. Również z myślą o osobach, których stan zdrowia ( np. obłożnie chorzy, inwalidzi) lub sprawności umysłowej nie pozwala zapewnić warunków do samodzielnych aplikacji leku w formie zastrzyków, natomiast inhalacji byliby w stanie dokonać. W tym wypadku akurat szkoda, że leku nie przebadano w grupie pacjentów małoletnich, gdyż wydaje mi się, że właśnie dzieci mogłyby odnieść największe korzyści z możliwości aplikowania insuliny w formie wziewnej bez konieczności stałych wkłuć lub przynajmniej z ograniczeniem częstotliwości koniecznych iniekcji. Nawet jeśli lek jest drogi, to może i tak okazałoby się tańsze stosowanie takiej formy od dotychczas używanych u pacjentów pediatrycznych pomp insulinowych chociażby?
Dokładnie tak, ciekawe kiedy insulina podawana drogą wziewną trafi na rynek polski. Mam nadzieję, że stanie się to w najbliższym czasie i że pacjenci nie będą musieli długo na ten moment czekać. Szkoda tylko, że nie przeprowadzono odpowiednich badań, które umożliwiłyby zapisywanie insuliny podawanej drogą wziewną pacjentom pediatrycznym. Rozumiem oczywiście, że wynika to z faktu trudności prawnych oraz kwestii rozterek natury bioetycznej dotyczący przeprowadzania badań klinicznych na pacjentach nieletnich, zwłaszcza, kiedy istnieją łatwo dostępne inne już sprawdzone metody terapii. Nie zmienia to jednak faktu, że własnie u pacjentów pediatrycznych, gdyby metoda okazała się bezpieczna, można by odnieść największe korzyści i ułatwić młodym ludziom funkcjonowanie bez ograniczenia, albo z o wiele mniejszym ograniczeniem aktywności fizycznej i społecznej niż na tradycyjnej intensywnej terapii insulinowej metodą wielokrotnych wstrzyknięć. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że pacjenci pediatryczni mają możliwość otrzymania z narodowego funduszu zdrowia osobistej pompy insulinowej która eliminuje przynajmniej część ograniczeń. Tylko, że w praktyce na te pompy niestety czasem trzeba długo czekać oraz nie każde dziecko może ją otrzymać jeśli na przykład nie spełnia pewnych kryteriów. I w takich sytuacjach insulina do podawania drogą wziewną mogłaby się okazać fantastyczną alternatywą.
Też wydaje mi się, że udostępnienie insuliny wziewnej osobą nieletnim mogłoby znacznie ułatwić funkcjonowanie pacjentów pediatrycznych i przyczynić się do zwiększenia łatwości prowadzenia terapii insulinowej u tych pacjentów. Zwłaszcza dotyczy to młodych osób, które ze względu na kiepskie stosowanie się do zaleceń diabetologa uzyskują nie najlepsze wyniki w badaniach glukozy ze znacznymi skokami stężenia cukrów we krwi. Byłoby to tym bardziej istotne chociażby z tego względu, że u dzieci ciężko jest prowadzić intensywną terapię insulinową metodą wielokrotnych wstrzyknięć, choćby z tego względu, że często trudno jest dzieciom wytłumaczyć jakie konsekwencje zdrowotne mogą u nich wystąpić w przypadku zaniedbania choroby i niestosowania się do zaleceń. A nawet jeśli pacjent pomimo wieku jest w stanie te zalecenia zrozumieć, to i tak czasem brak dostatecznej odpowiedzialności za własne zdrowie czy wiek buntu lub zwyczajnie duża aktywność w tym okresie życia mogą przyczynić się do pogorszenia kontroli cukru. Nawet jeśli takie stany będą zdarzały się rzadko to i tak mogą doprowadzić do powikłań i trwałych następstw. Niestety, trzeba jednak pamiętać, że jeśli chodzi o badania kliniczne na osobach nieletnich, to ich przeprowadzanie wiąże się często z bardzo dużymi trudnościami i komplikacjami prawnymi oraz z uzyskaniem zgody ze strony komisji bioetycznej. Zwłaszcza, że na rynku mamy już dostępny preparat insulinowy, którego działanie i skutki stosowania na pacjentach w tym wieku są już poznane i nie ma wyraźnej konieczności do poszukiwania nowych środków leczenia cukrzycy typu 1. Może w przyszłości, kiedy lek po funkcjonuje na rynku jako preparat dla dorosłych i jego skuteczność oraz bezpieczeństwo stosowania zostaną udowodnione i osiągną wartości podobne do dotychczas stosowanej podskórnie insuliny może uda się włączyć badania również na pacjentach nieletnich. Pozostaje tylko czekać i nadzorować, czy lek wszedł do użytku i został zarejestrowany u dzieci czy jeszcze nie.
W Stanach Zjednoczonych systematycznie wzrasta liczba osób z cukrzycą. Nie dziwi więc fakt, że prowadzone są tam badania, których celem jest w jak największym stopniu poprawienie komfortu życia pacjentów. Faktycznie początkowa cena za tę formę insuliny jest droga. Pamiętajmy jednak, że dzieje się tak bardzo często jeżeli wprowadza się innowacyjne produkty na rynek. Z czasem inne firmy mogą zacząć produkować tego typu leki co zwykle automatycznie przekłada się na to, że ceny będą niższe. Wydaje mi się, że taka forma przyjmowanych leków jest dużo bardziej przyjazna dla pacjentów. Skórnym powikłaniem insulinoterapii za pomocą iniekcji podskórnych jest lipohipertrofia. Szacuje się, że może ona dotyczyć nawet 50 procent diabetyków podających sobie insulinę w ten sposób. Warto zaznaczyć, że dochodzi to tego na skutek braku regularnych miejsc wkłucia. Insulina jest hormonem anabolicznym, w wyniku jej działania może dochodzić do rozrostu tkanki tłuszczowej. Dopóki hormon ten nie przedostanie się do krwioobiegu to może stymulować podskórną tkankę tłuszczową. Na ryzyko lipohipertrofii narażeni są głównie pacjenci z cukrzycą typu 1, którzy dłużej stosują insulinoterapię. Zmiany najczęściej lokalizowane są na skórze brzucha ponieważ jest to miejsce najchętniej wybierane przez pacjentów z uwagi na wygodę. Pewnym rozwiązaniem może być zamiana insuliny ludzkiej na analogową, która znacznie szybciej wchłania się do układu krwionośnego, dzięki czemu krótszy okres czasu działają anabolicznie w miejscu wkłucia. W innych przypadkach może dochodzić również do zaniku tkanki tłuszczowej czyli lipoatrofii. W ostatnim czasie słyszało się również o innej formie podawania insuliny. Miałaby ona występować pod postacią kapsułek, w której dodatkowo zamknięta by była igła o bardzo małych rozmiarach. Po połknięciu, wkłuwałaby się ona w ścianę żołądka. Wydaje mi się, że jest to również ciekawa alternatywa, która niweluje konieczność wykonywania iniekcji podskórnych. Pamiętajmy, że problem cukrzycy będzie dotyczył coraz większej liczby osób. W naszym kraju z uwagi na coraz częstsze występowanie tej choroby mówi się już o epidemii. Cukrzyca 2 typu jest w dużym stopniu uzależniona od naszego trybu życia. Warto jest więc przestrzegać odpowiedniej diety nie zapominając o aktywności fizycznej, co zmniejszy ryzyko jej wystąpienia.